Bayrağı Newton'dan alan Einstein, uzayın evrensel olmadığın ileriye sürmüştür. Uzayı çarşafa benzeten Einstein, kütlesi olan her şeyin uzayı büktüğünü söylemiştir.
''Aslında bizler bile uzayı büküyoruz. Bizlerin belli bir kütlesi ve belli bir hacmi var. Bizler bile kütlemiz oranında uzayı büküyor ve şekillendiriyoruz. Ancak kütlemiz evrene kıyasla o kadar az kalıyor ki bu bükülme şiddetini ölçemiyoruz bile. ''
Çarşafı uzaya benzetmiştik. Gerdirdiğimiz çarşafta aslında belli bir kütleye kadar kaldırabilir. Uzay da böyledir. Limitini aşan kozmik cisimlerin kütle çekimleri uzay ve zaman ağını yırtar. Buna verebileceğimiz en güzel örnek ''kara deliklerdir.'' Kara delikler, kütleleri çok fazla olduğu için oluştuğu yerdeki uzayı yırtar ve yırttığı yerde koca bir boşluk oluşturur.
Peki gerçekten boşluk mu?
Büyük bir deniz düşünün. Denizin içerisindeki taşları ise evrenler olarak hayal edelim. Öngörülen bir modele göre aslında birçok evren var ve bu evrenler kozmik bir denizde (enerji denizinde) yüzüyor. Kara deliğinuzay ve zamanı yırttığı yerlerde enerji girişleri gözlemlenmiştir.
O yırtılan boşluklar ne derece boştur? İşte bunu bilmiyoruz. Normalde karşımıza üç seçenek çıkması gerekiyor.
1. Evrenin dışında hiç bir şey yok ve evren tektir.
2. Evrenin dışarısı koca bir boşluktur.
3. Evren büyük bir kozmik denizin içerisinde yüzmektedir.
Sonucun aslında üçünden biri olması gerekiyor ama cevap aslında hepsidir. Evren yeri geldiğinde kendisini kapatıyor ve sanki evren dışında bir şey yokmuş gibi bir algı oluşturuyor kafamızda.
Yeri geliyor uzay ve zaman ağının yırtıldığı yerlerde enerji geçişleri olmuyor ve evrenin dışarısının boşluk olduğunu düşünüyoruz. Ve yine yeri geliyor uzay ve zaman ağının yırtıldığı yerlerden enerji geçişi oluyor ve evrenin aslında kozmik bir denizde yüzdüğünü hatta ve hatta başka evrenlerin olduğunu düşünüyoruz.
Alıntı : http://www.bilimedair.net/2013/06/fizik-paradokslar-uzay-yrtalm.html
0 yorum:
Yorum Gönder